در بیکرانه گی جهان

  این روزها شدیدا بی واژه شده ام و هیچ از ذهن تاول زده ام بیرون نمیزند جز مشتی  

 چرکنویس انقضا شده! 

چشمانم لک زده تماشای دریای کوک خورده به آسمان را و پاهای آماسیده ام کم آورده  

 انگار در قطر بی اندازه عمیق جاده! 

میان ابهام آشکار تصاویر ، قاطی دوگانگی یکپارچه ی فریادها، و لا به لای انسجام پنبه ای  

 نفس ها ، محبوس مانده ام ایهامِ بی تردید جوانی را ! 

در چنین آشفته بازاری یادآوری واژه ای خاک خورده شاید در تسکین التهابم موثر باشد..  

گشت میزنم دورهمه ی  دستک ها، جلد همه ی دفترها ، پای همه ی امضاها ،..  

که نهایتا میان انبوه دلواپسی ها خواندن جمله ای به یکباره سنگریزه های تُنگ روان  

 مشوشم را غربال می کند :

"در این جهان بی کران ,آنچه از آن من است پیش رویم قرار می گیرد و آنچه از آن من نیست 

 هر گز با من نخواهد ماند ." 

 هرچه از آن من است می ماند..آنچه برایم نیست نخواهد ماند.  

در این جهان بیکران..هرچه..آنچه.. 

       و آرام می گیرم !