برف ، سفر در زمان را ممکن می کند .. 

- می توانی بنشینی روی کف پایت ، دست هایت 

را بگیری بالا...و دستی از کودکی هایت بلند شود ، 

سرانگشتان یخ کرده ات را بگیرد و با طعم سرخوشی های 

دبستان تمام کوچه را لیز بخوری ..

- می توانی با غژغژی که زیر کفشت صدا می کند ، 

بروی به سال های بعدی که...نمیدانی! سال هایی که  

دوست داری هنوز برای باریدن برف مثل امروزها 

ذوق کنی ونقاشی بکشی بر آسفات کوچه های قدیمی!

- می توانی در لحظه های ملایم امروز بمانی ، تماشاچی 

شوی برای رد کفشهایت وتمام لذت دنیا را بی هیچ 

چشمداشتی از سپیدی های دوروبر! بچشی .. چشم هایت 

را تا عمق برف بدوزی .. و بخوانی :

"‌ دلم شده دیوونه

خدا خودش میدونه

کوچه دلش میگیره

سکوتشو میشکونه

پنجره ها با فریاد

میگن کی باز میخونه ؟؟ .."‌

 خواستم بگویم : 

وقت آن شد که بلرزیم از سرما ، 

ساقیا ! 

می به قدح کن که زمستان آمد 

 اما ؛

        "گاه ، توقف ها نیز به اندازه ی قدم برداشتن ها ارزشمندند" 

 پس فعلا همین فقط .