فرار از قفس بر قرار در نفس !

 گاه که خیابان  به هرس نگاهت طمع کند پاهات آنقدر هوای دویدن می کنند

که تمام چراغ ها را له میزنی. درخت های عمودی،جدول های افقی،دست به 

 دست هم ،  می شوند خطی به پهنای التهاب!

دقایق نوچ را با تمام  توان دست و پا می زنی ولی خم کوچه لیز تر از هر روز... 

پرت می شوی لای آجرهای عجز،چشم هات انحنای درمانده ای به خو د 

 می گیرند  و همچنان نفس،نفس 

 یاد روزی که پُری هیچ لیوانی سیرت نمی کرد و کنج آسودگی،مشت مشت 

 اسارت  می دیدی ،  یاد روزی که... 

حالا زیاده خواه شده ام  ! دلم همان چار دیواری را  می خواهد 

 همان قفس،قفس!