هیچ..

کجای دستنوشته ی قطور قانون خوانده ایم که همیشه باید

قصور خود را به پای زمین و زمان ،وَ، گفته ها و ناگفته ها ریخت ؟!

تبخال گوشه ی لب همیشه چندش آور نیست ! که از در خواب بودن

و متوسل رویا ماندن هزار بار زیباتر است!

باور کنم باید که مقصر بودم من..منی که من را گم کرده بود..

منی که گم شده بود..منی  که در گریز از چارچوبِ نبایدها ، پی ِ

یکتایی زندگی بود..

آغاز بی همتا هرگز سند محکمی بر بی همتایی انتها نیست.

که بی همتایی ، منتها ندارد ..

فراوانی اجناس تقلبی ، اصل ها را به فساد می کشد کنج قفسه ها..

بیچاره اصالت !