تسلیت

" تقصیر کیست ؟!

قصه به اینجا رسیده است "

اینجایی که نه مثل شاهنامه آخر خوشی دارد..

نه امید به پاییزی که وقت جوجه شماری باشد!

اینجا یک ایست گاه است ! یک نفر "باید" صندلی

خالی کند برای مسافران بعدی!

همه ی عذرها برای بیشتر ماندن رد اند..حتی اگر صورتت

را به شیشه بچسبانی و انگار نه انگار که نوبتت رسیده..

دستی به شانه ات می زند :

" خانوم ، شما جای کسی را تنگ کرده اید ، ببخشیدها اما..."

 و تو بی صدا ، سر بر یقه ، سُر می خوری از جمعیت..

 .....

 ما می مانیم و قطار و ریل و یک صندلی که هنوز خالی مانده !!

 یعنی اشتباه شده ! هنوز زود بود برای پیاده شدن .... نقطه