".. ... همه بهانه از توست"

انگار می کنم دلم خواسته ، بی بهانه!، کمی به عقب برگردم..

و راه های با پا آمده را ، با دو انگشتِ یک دست وجب کنم!

خستگیم را زیر سایه هایی از جنس دیروزها بــِدَر کنم!

و بی دلهره ی فردای امروز ، ساعت کُشی کنم.

کمی بیشتر از کمی برگردم حتی!

آنقدر که خشکی را از گلویم با یک شیشه کانادا! بگیرم

و "در"ش را بشقاب غذا کنم..هوا بجوم!

آنقدر که هروقت دلم خواست خورشید را با یک قوقولی قوقو

طلوع دهم!

مادر عروسک هایم باشم بی پدری که رفته سفر قندهار!

.....

گرچه هیچ ارتباطی نیست بین ذهنم و این کلمات سرزده اما

انگار می کنم نگفته هایم با این جملات لال ، شنیده شدند!