سروستانی بر خاک جسمم قامت راست کرده

و وزش شرقی ترین بادها شاخ و برگش را به برآرودن بانگی وامیدارد با موج فراصدا !

خط افقی نگاهم را ظریف تر که میکنم نوای خویشتن خودم را بر اریکه ای می شنوم ، 

شتابناک به سوی دشت های دوردست !

آنجا که قرار است همه چیز با طعم تازگی بوزد ! همه چیز بوی برگ بدهد !

..

رنگ و لعاب خوش خیالی ها ، خورشید را به گلویم میکشاند و روحم را به تبخیر !.. 

..

امید به حقیقتشان اما ، آسمانی بادوام بر پیشانی ام می نشاند و سرشار از سایه می شوم .